طیفِ دوست داشتن

یک قانون مهمی در رابطه وجود دارد، من وقتی یک نفر را از ۱۰ ، ۸ تا دوست دارم، اما او از ۱۰ مرا را ۵ تا دوست دارد، بعد، اصرار به ماندن در آن رابطه هم دارم، آن صدمه ای که در آن رابطه می خورم وتلخی اش، باعث اش او نیست. خود من هستم. او تو را همان ۵ تا دوست دارد و چرا بعد مدام به او می گویید که چرا به شما توجه نمی کند؟ وقتی یکی شما را به اندازه کافی دوست ندارد، آن کسی که در این رابطه هر روز دارد اشتباه می کند شخص شخیص شما هستید، او نیست. یک قانون مهمتری هم هست، ما برای این که به اندازه دلخواه مان دوست داشته شویم یا باید به اندازه کافی هم دوست داشتنی باشیم و مختصات کامل یک انسان دوست داشتنی را داشته باشیم، یا باید با آدم هایی باشیم که ما را با همه وجود بخواهند. چرا؟ چون هر چیزی دو طرفه اش زیباست. در غیر این صورت بیشتر اسم اش هوا خواهی است، دل دادگی است. جای اشتباه اگر باشیم، نتیجه اشتباه هم خواهیم گرفت اگر آن چیزی که فکر و حس می کنیم، آن چیزی نباشد که او حس می کند.