احساس “بودن” و احساس “رفتن”

تجربه دوستی من با دختر خانم های غیر ایرانی همیشه بیشتر آرامش و هیجان توامان داشته، با دخترخانم های ایرانی اما بیشتر عاطفه و ظرافت. آمریکایی ها بیشتر به تو احساس “بودن” می دهند، ایرانی ها بیشتر احساس “رفتن”. این تفاوت های مهم شان بوده. خوب دراین باره خیلی می توانم چیزهای زیادی بنویسم و اینجا جای اش نیست و طولانی می شود. به خصوص این که متوجه شدم در این کانال افراد بالای ۴۰ سال زیاد عضو هستند و ممکن است بحث ها برای آن ها کودکانه به نظر آید. شخصا می توانم بگویم ترجیح می دهم دوست اجتماعی ام یک دختر غیرایرانی باشد چون ظرفیت و احترام اش به حریم خصوصی تو خیلی بالاتر از یک دختر ایرانی است. در ایران هنوز فرهنگ اش نیست. در ایران با یکی دوست اجتماعی می شوی، کمی بعد می زند در یک فاز دیگر و این اصلا خوشایند نیست. در یک فاز دیگر رفتن باید دو طرفه باشد.

و ترجیح می دهم دوست عاطفی ام یک دختر ایرانی باشد چون وفاداری و محبت اش عمیق تر از دختر غربی است. آخر آخرش یک پسر ایرانی نمی تواند رابطه دلچسبی با یک دختر آمریکایی داشته باشد مگر از کودکی در امریکا بزرگ شده باشد. در همه فرهنگ ها آدم موذی و صادق وحسود و خالی بند و غیره هست. من دوست- دختر خیلی حسود آمریکایی داشته ام، موذی هم داشته ام. اما می دانید فرق مهم شان این است که فراوانی اش متفاوت است. فراوانی این خصلت ها در ایرانی ها بیشتر است. اصولا دختران غیر ایرانی بیشتر رو هستند، ساده ترند، راحت تر اعتماد می کنند و زودتر در رابطه های عاطفی پیش می روند.

مثلا این خیلی معمول است که اصل رابطه عاطفی میان شما و یک دختر امریکایی بعد از اولین و دومین بی‌فاصلگی (SEX) بوجود بیاید، اما دختر ایرانی بی‌فاصلگی نمی خواهد معمولا تا مطمئن شود وارد بخش اصلی رابطه عاطفی اش شده. خوب به نظر من دختر امریکایی درست تر فکر می کند، چون کمتر به این حس می رسد که ضربه خورده یا رودست خورده است. همه چیز موثر است، فرهنگ و رسانه و منطقه جغرافیایی و نفوذ مذهب چقدر Family Oriented بودن و خیلی نکات دیگر. تفاوت های اندامی شان بماند. با این وجود درنهایت می توانم این طور نتیجه گیری کنم دختر ایرانی خودش را سخت در دسترس قرار می دهد، اما اگر قرار داد، خودش را برای همه چیز آن رابطه فدا می کند. دختر آمریکایی خودش را آسان در دسترس قرار می دهد، اما وقتی داد، خودش را فدای همه رابطه نمی کند. اینها تفاوت فرهنگی است. من دومی را بیشتر می پسندم. یعنی دختری که خودش را فدای همه رابطه کند از نظر من جذاب نیست. نباید این طور باشد. رابطه نباید استقلال فکری و اجتماعی دختر را بگیرد. همه زیبایی رفتاری یک دختر خانم به بر خود متکی بودن اش است. تنها چنین دختری است که یک پسر ترس از دست دادن اش را دارد. امیدوارم توضیح ام کافی بوده باشد.