رابطه، البته منظورم رابطه عاطفی است؛ گاهی درست مانند رقص دو نفره است. یک موسیقی پخش می شود که آن قصه شما دو نفر برای با هم بودن است، و همان چیزهایی که سبب ماندن تان کنار هم شده، و حال رقص شما کنار هم؛ تلاش تان برای همسان شدن در آن موسیقی است که خودش ایهام از زندگی است. شما ممکن است دقیقا مثل هم نرقصید )تفاوت های شعوری و شخصیتی تان(، اما مهم این است که با یک تناسب معقول نسبت به آن موسیقی با هم می رقصید. دو آدم نرمال؛ همین اند. دو آدمی که به هم می آیند. حال لزومی ندارد همیشه با موسیقی زندگی شبیه به هم برقصیم،چون تفاوت های جزئی در آن جذاب هست اتفاقا. تکمیل زیبایی این با هم بودن است. اصلا درست اش هم همین است، دونفر قرار نیست ادای هم را دربیاورند. ادویه و طعم ماجرا همین تفاوت های مینیاتوری است.
اما بعضی آدم ها هم هستند، وقتی با آن ها وارد رابطه می شوید، با این که موسیقی همچنان موسیقی مورد علاقه و مشترک است زمانی که گذشت می فهمید اصولا بی ربط به شما با این موسیقی می رقصند. علاقه دارند تیپ مخالف بزنند تا در نظر آن یکی بیشتر دیده شوند. یا این که ثابت کنند شاقول این رابطه خودشان هستند. مثلا موسیقی زندگی کلاسیک است آقا از یک جایی تصمیم می گیرد داخلش بندرعباسی برقصد! خوب مگر می شود؟ یعنی آن یکی، بی ربط به این یکی، بی توجه به متن موسیقی، که همان متن زندگی است رفتار می کند. شما از این تیپ دوست پسر – دوست دخترها، یا همسرها اطرافتان کم نمی بینید. افرادی که به هم بی ربط هستند، اما مصرانه همچنان با هم می رقصند. بعد خودشان نمی دانند از بیرون چقدر خنده دار به نظر می آیند. چرا واقعا؟ مگر مجبور هستیم؟ چرا وقتی نمی توانیم در رابطه های عاطفی مان نسبت به هم تناسب رفتاری داشته باشیم و از با هم رقصیدن لذت ببریم، به این باهم بودن های کمدی مان ادامه می دهیم؟ خوب بگذاریم او برود با یکی تانگو برقصد، ما هم برویم با یکی با شهرام شپره قر بدهیم. به نظرم این موسیقی رابطه نیست که مهم است، شیوه با هم رقصیدن است که مهم است.