خیال می کنم شیطنت کردن هم در همه جای دنیا درجه بندی های خودش را دارد. اینجا شیطنت یعنی از تلاش برای دوست شدن به شکل بدون برنامه ریزی شده، تا ورود به عمیق ترین مراحل دوستی، یا همان روابط جسمی. وقتی با میکروسکپ نگاه کنید، پسرهای شیطون در هر کلاس رفتاری، رفتارهای مشترک خودشان را دارند. جالب تر این که دخترها هم. این می شود که به مرور Pattern ها و درجه بندی ها می آید دست تان. مثلِ همین کلاس مربیگری فوتبال. که از D شروع می شود و به A می رسد. همه مانند “کارلوس کیروش” از مدرک مربی گری سطح A برخوردار نیستند. بعضی ها هم درجه D اند.
مثل “مایلی کهن” که به بازیکنانش استراتژی و تاکتیک یاد نمی دهد. می گوید اگر بروید و بیایید و گل نزنید می دهم پایین تان را جیز جیز لحیم کنند. این می شود که بازیکنانش گاهی که می بازند، قید لباس داخل رختکن را می زنند و با لباس ورزشی وسط تماشاگرها فرار می کنند. چشمک. در دنیای فکری من هم پسران و دختران دقیقا از A تا D، چهار الگوی متفاوت شیطنت دارند. حال درست یا غلط. به عنوان نمونه دختر پسرهایی که شیطون هستند و از Pattern های کلاس A استفاده می کنند، از چند خصوصیت مشابه برخوردارند. مثلا آن ها دنبال کسی نمی روند، اما اگر یک آدم درجه یک به آن ها سیگنال بدهد، فرصت را از دست نمی دهند. از آن یک رابطه عالی می سازند.
یا این که هیچ وقت برای ارتباط برقرار کردن از خودشان تعریف نمی کنند، اما سعی می کنند توانایی هایی پیدا کنند که سبک زندگی شان شود و همان به اندازه کافی به جای خودشان حرف بزند. آیا الگویی قدرتمند نیست؟ البته که هست. اما سال ها زحمت و زجر هم می خواهد. خیال می کنم مهمترین خصوصیت پسران ودختران شیطون A Pattern، زور نزدن است. همان که هستند را نشان دادن است. تنها گروهی هستند که مخ زنی نمی کنند و شرایط برای شان خود به خود محیا می شود. این دختر پسرها اگر در ارتباط برقرار کردن همیشه موفق اند، در اصل نانِ سال ها کار کردن روی شخصیت شان را می خورند.
از B و C که بگذریم که جزئیات زیاد دارند، نقطه مقابل این ها گروه D Pattern ها هستند. یعنی آن هایی که دم دست ترین و Cheap ترین روش را برای جلب توجه انجام می دهند. پسرانه اش این که طرف با مسخره بازی و مضحک بودن می خواهد خود را جذاب نشان بدهد. خوب عزیزم تو اگر یک میمونِ بامزه بشوی، فکر می کنی آهوی جنگل به تو بله می گوید؟ نه عزیزم. در نهایت به دل یک خانم میمون پسند می نشینی. قواعد ساده است. یا پسرهایی که مدام شماره تلفن می دهند، یا مثل پیک موتوری جلوی راه کسی که می خواهند سبز می شوند. اسفناک ترین طبقه پسرها. حتی مخ زنی نمی کنند، گداییِ رابطه می کنند. خوب دختران گدایِ رابطه پسند هم که دیگر نیازی به معرفی ندارند.
این واقعیت دارد که شما کلاسِ رفتارِ اجتماعی خیلی از دخترها را می توانید از روی پارتنرهای شان حدس بزنید. به نظر شما می شود یک دخترِ آدم حسابی، با یک پسر مشنگ نقطه اشتراک عاطفی پیدا کند؟ نمی شود دیگر. مشنگ چو ملنگ ببیند خوشش آید.
از آن همه روضه خوانی قصدم اما این بود که بروم به سراغ دخترهایی که شیطون اند و اما C,D Pattern هستند. و می خواهم روی روشی خاص از الگوی رفتار آن ها دست بگذارم. ساده ترین و دم دست ترین روشی که برای جذاب نشان دادن و خودشان را وارد رابطه کردن انجام می دهند. در اصل تلاش مهمی روی شخصیت شان ندارند. آن هایی یک بخش زیبایی را مثل کوالا می چسبند و گریم به جای آرایش کردن می شود تنها راه مهم معرفی خودشان. همین طور تغییر قیافه های فتوشاپی و اپلیکیشنی، که این روزها در شروع دوستی های مجازی خیلی کمک کننده و نافع است. این ها آنقدر در این کار وسواس پیدا کرده اند که یک دنیای مصنوعی از چهره خودشان ساخته اند.
بیایید یک سناریو مردانه را اول مرور کنیم. اگر من در صفحه فیس بوک ام کله ام مثل بهرام رادان باشد و اما روز قرار، وقتی داخل اتومبیل ام بنشینید ببینید همان کله روی بدن مهران غفوریان است، شما چه حسی پیدا می کنید؟ آنقدر کله مرا به فرمان نمی کوبید تا آن هم مثل کله مهران غفوریان بشود؟ و حتما می گویید چطور تا به حال خودش را طوری نشان داده که من گمان کنم یک چیز دیگری است. سئوال؛ چرا ما همیشه می خواهیم اوایل آشنایی بهترین حالت ممکن از خودمان را نشان بدهیم؟ چرا ما با در ویترین گذاشتن بهترین بخش های شخصیتی و اندامی مان، به خصوص در رابطه های دنیای مجازی، این فرصت را از طرف مقابل می گیریم که تصمیم اش برای ورود به یک رابطه، در بخش زیبایی، از روی اطلاعات کافی باشد؟