دو نقطه، یک پاره خط

یک رابطه عاطفی، دو نقطه است و یک پاره خط. یکی از آن نقطه ها تو هستی، نقطه دیگر پارتنرت. کسی که دوستش داری. در این میان؛ پاره خطی نیز این دو را بهم وصل کرده. اغلب ما خیال می کنیم برای یک دوستی یا ازدواجی عالی، وجود این دو نقطه ی بهم علاقه مند کافی است. از نظر من اما اصل ماجرا اتفاقا آن پاره خط وصل کننده است. سلامتِ پلِ وصل کننده. ما بیشتر دنبال کسی هستیم که عمیقا بخواهیم اش، یا که او عمیقا ما را بخواهد. تا بوده در ادبیات و فانتزی های ما همیشه پای عیارِ دوست داشتن و عمق اش در میان بوده، اما اصل ماجرا این است که درستیِ آن “دوست داشتن”، ارزشِ آن “دوست داشتن”، و از همه مهمتر، آرامشِ آن “دوست داشتن” از یک جایی به بعد، از خود دوست داشتن مهم تر است. من این طور فکر می کنم که ما رابطه های مان را بیشتر به خاطر جدی نگرفتنِ معماریِ همین پل ها از دست می دهیم. درباره اش اگر شیطنت کنم، پلِ دیروز، به سادگی می تواند تله فردا باشد.