برداشت اول
یکی از خصوصیات خوب اکثر دخترخانم های آمریکایی، غرورِ مالی است. غرور مالی از تفکرِ مهم بودن استقلال مالی می آید. ساده اش این که دیده ام از این که تصور شود با مسایل مالی می شود راضی شان کرد، نرم شان کرد یا محبت شان را کسب کرد خوش شان نمی آید. برای شان توهین آمیز است. با غرور اجتماعی شان نمی خواند. از نکات جالبی که در ارتباط با آن ها برخورده ام پرهیز و حذری است که دارند از این که از لحاظ مالی خود را مدیون یک پسر ببینند، جز این که او همسرشان باشد. پشت ماجرا این اتفاقا یکی از دلایلی است که وقتی با پسرها وارد رابطه دوست دختری می شوند؛ پسرها نقش مدیریت کننده رابطه را ندارند. واقعا یک رابطه ۵۰-۵۰ را جلو می برند.
نتیجه این که؛ دختر امریکایی، استقلال مالی را یک استراتژی برای حفظ جایگاه اش در رابطه می داند. همان طور که وقتی پای بی‌فاصلگی (SEX) در میان می آید نیز، مانند اغلب دخترخانم های خاورمیانه ای این دیدگاه را ندارد که دارد بدن اش را در اختیار یک مرد قرار می دهد. خودش می خواهد و دوست دارد که چنین تصمیمی دارد. خلاصه این که یک مرد، از بابت آن خرج مالی هر انتظاری از آن ها نداشته باشد برای شان خیلی مهم است. خیلی جالب است که دوستان پسرِ عرب و روس من این موضوع را نه تنها درک نمی کنند، که آن را خُل بودن دختر امریکایی می دانند. دختر ایرانی معاصر، در اکثر موارد، در رابطه عاطفی اش، اما در این زمینه دچار تناقض است. گویی هم می خواهد در رابطه جایگاهی بالاتر از نسل های گذشته داشته باشد و در مدیریت رابطه نقشی مهم ایفا کند، هم از آن سو هنوز اگر نگویم محتاج، اما هنوز مشتاق به رعایت این اصل است که در رابطه عاطفی، پسر باید از لحاظ مالی سرویس دهنده باشد. من نمی خواهم بگویم این هنجار غلط است، یا اشتباه است، البته که نه. مربوط به فرهنگ رابطه عاطفی خاص در ایران است. اما سئوال های مهمی هم در این بین نهفته است.
این که چرا آن “غرور مالی” دختر آمریکایی، برای دختر ایرانی تبدیل به “انتظار مالی” می شود؟ یا این که چرا دختر آمریکایی در حالیکه ترجیح می دهد در رابطه عاطفی ایده ال ۵۰% حق مدیریت و لذت اش را از همه امور بردارد؛ اما دختر ایرانی ترجیح می دهد در بخش مالی از آن صرف نظر کند؟ موضوعی که اگرچه نیازی به قضاوت ندارد، اما با فکر کردن به آن متوجه مسایل مهمی در خروجی این رفتارهای اجتماعی می شویم. نمی دانم. به نظرم چه دختر باشید و چه پسر، یکی از زشت ترین چیزها مواجه شدن با پارتنری است که از شما مداوم انتظار مالی داشته باشد، حال چه در صراحت بگوید، چه در پس لفافه.
برداشت دوم
یکی از خصوصیات خوب دخترهای ایرانی اما شیوه عاطفه ورزی شان است. برای آن ها مهم است دوست داشتن شان مزین به فانتزی ها باشد. اسم اش را می گذارم مینیاتوری های عاطفی. مینیاتور از پرجزئیات ترین انواع نقاشی است. شما وقتی با یک دختر ایرانی دوست می شوید داخل این Package دوست داشتنِ او، Giftهای زیادی است، هیجان انگیز و درخشنده و خواستنی. از شعر و موسیقی و شیرین زبانی گرفته تا زنانگی و از همه مهمتر، سازگاری صبورانه. این سازگاری، گاهی همان فداکاری هایی است که دخترهای آمریکایی لزومی نمی بینند به هر قیمت آن را انجام دهند، مگر عاشق باشند. دختر ایرانی اما در مرحله پیش از عاشقی نیزآن ها را انجام می دهد.
دختر آمریکایی معاصر اما جعبه دوست داشتن اش خلوت تر است. در اصل میناتور عاطفی ندارد و بیشتر کوبسیم عاطفی دارد. رنگین است و هیجان انگیز، اما Detail ندارد، عمق ندارد. فرهنگ شان این گونه است و این طور بار آمده اند. برای همین است که پسرهای شرقی از دوستی با دختران آمریکایی لذت زیادی نمی برند، اما دختران آمریکایی از دوستی با پسران احساسی شرقی بسیار هیجان زده می شوند. خلاصه این که شیرینی دوست داشتن یک دختر ایرانی برای پسر، مثل چشیدن یک قاشق مربای توت فرنگی خوش عطر است و دوست داشتن یک دختر امریکایی، مثل تنها خوردن یک آدامس توت فرنگی. هست، همان بالا، داخل دهان، اما چیز مهمی برای قورت دادن ندارد. چشمک