اکثریت مردم آمریکا حاضر هستند از آزادی بیان و Privacy آن ها کم شود، اما در مقابل به آن ها امنیت داده شود. آن ها حاضرند آزادی خود را در قبال امنیت داشتن معاوضه کنند. حقیقتی که دولت واشنگتن به خوبی می داند و به همین سبب است که این حجم عظیم ازکنترل و جاسوسی از مکالمات و ارتباطات خصوصی مردم به بهانه تامین امنیت خانواده امریکایی خیلی صدای آن ها را در نمی آورد. در اصل مردم آمریکا این مساله را در دنیای کنونی پذیرفته اند که “نمردن” در شرایط حال حاضر، بهتر از “کنترل شدن” است. مساله امنیت اما برای ایرانیان تا چه اندازه مهم است؟ شاید اشتباه کنم، اما کمتر دیده ام که در ایران مردم درباره امن بود کشورشان احساس افتخاری داشته باشند. به ندرت دیدم ایرانیان از این که به ندرت کشور یا گروهی می تواند عملیات تروریستی در پایتخت یا شهرهای مهم آن عملیاتی کنند خوشحال باشند.
آن را یک مساله طبیعی و بایدی معمولی می دانند. اگر آن ها نگاهی به نقشه جهان بیندازند متوجه خواهند شد که ایران درست در وسط باشگاه کشورهای تروریستی قرار گرفته است. باشگاهی که اغلب ضد شیعه هستند و پر از انگیزه برای ایجاد هراس در مردم ایران. با این حال، در جایی مثل کشور ترکیه، فرانسه، اسرائیل، انگلیس، آرژانتین یا حتی امریکا با این دستگاه های عظیم امنیتی و پایش گرشان که تکنولوژی هایی بسیار بالاتر نیز استفاده می کنند احتمال کشته شدن مردم در یک انفجار یا حمله تروریستی یا کشته شدن عده زیادی بر اثر حمله یک انسان روانی بسیار بالاتر از جایی مثل ایران است. ایران درست در همسایگی پاکستان قرار دارد، سرزمین مادر تروریسم. ایران در همسایگی افغانستان قرار دارد. مهد زندگی گروه های تروریستی جویای نام. ایران در نزدیکی عربستان قرار دارد بزرگترین سرمایه گذار تروریسم و همین طور هم مرز با عراق است، جایی که مملو از گروه های ضد ایرانی و ضد شیعی است خاصه داعش که از ایرانی ها تنفر محض دارند و با این وجود ایرانیان با کمترین احتمال از کشته شدن به خاطر بمب، یا حمله تروریستی تا به امروز در کشورشان مواجه بودند.
این سئوال را از خود بپرسیم که امنیت نسبی امروز خود را مدیون چه چیز یا چه کسانی هستیم؟ من اعتقاد دارم هیچ حکومتی کامل نیست، خاصه حکومت ایران که در بسیاری از موارد عملکردی پر انتقاد دارد، اما نادیده انگاشتن استراتژی های پیشگیرانه خوبی که یک حکومت در پیش می گیرد بی انصافی است. چند تن از ما اطلاع داریم که چند هزار نیروی امنیتی در ایران به خاطر این که در طول دو سال اخیر یک مدرسه، یک کنسرت یا حتی یک فرودگاه یا هواپیما توسط گروه داعش یا گروه های تکفیری منفجر نشود و مردم تکه تکه نشوند تا صبح نخوابیده اند؟ تا به حال از این زاویه به این موضوع ها فکر کرده ایم؟ ایران امروز یکی از امن ترین کشورهای نه تنها خاورمیانه، که دنیاست و این امنیت را ما مدیون چه کسانی هستیم؟ بدون جهت گیری به آن فکر کنیم.