بارها دیده ام که در رسانه ها یا خبرگزاری های ایرانی می نویسند کنگره امریکا به یک مساله ای علیه ایران رای دارد. یک عده زیادی شروع می کنند به جو زده شدن و واکنش نشان دادن درفضای مجازی یا فضاهای محفلی. دلیل اش هم این است که از سیستم تبدیل شدن یک لایحه تا تبدیل شدن آن به قانون بی اطلاع اند. (این ها بیشتر بازی های روانی است که اعضای کنگره به راه می اندازند برای گرفتن امتیاز از لابی ها یا کشورها) وقتی کنگره امریکا (۴۳۵ عضو)به یک لایحه رای مثبت می دهد، یعنی دو سوم آن رای می دهد. آن لایحه حال در سنای امریکا (۱۰۰ عضو) هم باید مطرح شود و کمسیون های اش بررسی کنند و آنجا هم دو سوم رای ها را بیاورد. یعنی ۶۶ سناتور نظر کنگره امریکا را هم تایید کنند. آیا در آن صورت این قانون می شود؟ البته که نه.
حتی اگر اکثریت سنای امریکا هم بخواهد آن را تصویب کند روز رای گیری یک نماینده مخالف با تکنیک Filibuster می تواند مانع تصویب اش شود! یعنی آن قدر حرف بزند پشت تریبون تا وقت اداری تمام شود و رای گیری انجام نشود. فرض کنیم نماینده مخالفی هم وجود نداشته باشد. حتی اگر مجلس سنا هم بدان رای دهد، تا رئیس جمهور آمریکا آن را در فاصله کمتر از ده روز امضا نکند قانون نمی شود! پس آن لایحه قابل اجرا نیست و تنها هنوز یک لایحه پیشنهادی است و اما تنها می توان براساس آن بازی روانی به راه انداخت تا قبل از قانون شدن اش. بعد از آن رئیس جمهور امریکا می تواند اگر با برنامه های اش سازگار نباشد آن را وتو کند، یا به مجلس باز گردانند تا اصلاحاتی در آن انجام شود. بنابراین بار بعد که خبرگزاری ها گفتند مجلس نمایندگان آمریکا به چیزی بر علیه ایران رای داد ،که اکثرا هم جمهوری خواه هستند خیلی عصبانی نشوید. یک لایحه تا تبدیل به قانون شود باید مسیر بلند و پیچیده ای را طی کند. اصولا سیستم لایحه دادن در امریکا به شکلی است که از دور خارج شدن یک لایحه احتمال اش بیشتر از تبدیل به قانون قابل اجرا شدن اش است.