در امریکا، خاصه در ایالت کالیفرنیا که ایالتی بسیار مهاجرپذیر است، چون اکثریت مردم مهاجر وقتی بعد از دو سه سال سختی جا افتادن در اینجا به طبقه متوسط با ثبات (white-collar worker) می رسند می توانند تقریبا ماشین هایی که ما در ایران به آن ها می گفتیم مدل بالا را با قسط های پایین ماهی ۲۵۰ تا ۳۵۰ دلار تهیه کنند. در اصل تهیه این اتومبیل ها نیاز به ثروتمند بودن ندارد. در چنین شرایطی گاهی حتی پیش از آن که خورد و خوراک درست حسابی پیدا کنند و خانه دلخواه، سراغ خرید آن اتومبیل می روند.
اگر شما سال های زیادی در اینجا زندگی کرده باشید متوجه می شوید این طبقه از مهاجران اصولا چه ماشین هایی می خرند. یا حداقل اولین رویاهای شان خرید چه ماشین هایی است. می خواهم برای تان مثل بزنم. اما یادتان باشد تعمیم نمی دهم. معمولا این طور است.
مثلا عرب ها، که البته به خاطر ثروت از همان ابتدا اتومبیل های خوب می خرند ،به احتمال زیاد ماشین های اسپرت گرانقیمت امریکایی و پورش و اسپرت های ایتالیایی می خرند. چون در ملکت خودشان بنز و بی ام دبلیو زیاد سوار شدند از آن ها کمتر استقبال می کنند و کسر شان می دانند.
ایرانی ها، بلافاصله سراغ خرید بنز و بی ام دبلیو می روند. به خصوص در لس آنجلس احتمال این که یک ایرانی داخل یکی از این دو ماشین باشد کم نیست. کره ای ها ، بلافاصله بنز و آئودی و پورش می خرند. به هیچ عنوان ماشین های کره ای ساخت کشور خودشان را سوار نمی شوند. بسیار طرفدار اتومبیل های آلمانی هستند. یادتان نرود کره ای ها چون عرب ها از مهاجران ثروتمند هستند.
چینی ها بنز و بی ام دبلیو و آئودی. اروپایی ها، ماشین های امریکایی یا آلمانی می خرند اما متفاوت فقط مهم است برای شان که مصرف سوخت کمی داشته باشد. می ماند مکزیکی ها، آن ها اصولا ماشین لوکس نمی خرند، یعنی حتی وضع شان هم خوب باشد ممکن است نهایت یک تویوتا یا هیوندا و … بخرند.