خیلی از ماها افسرده ایم

می دانید، شاید خیلی از ماها افسرده ایم، فکر می کنیم نیستیم. اما هستیم. هرچقدر هم بخندیم، چشم های مان فاش مان می کنند. شرایط اجتماعی و اقتصادی یا سیاسی ما را این گونه کرده. هیچ ارتباطی هم به ایرانی بودن ندارد، در آمریکا هم حدود بیش از ۵۰ درصد جامعه اش با این مشکل مواجه اند. باید چکار کرد؟

خیلی ساده است. مثل سرماخوردگی که می پذیریم سرماخورده ایم، افسرده بودن مان را هم بپذیریم. به همین سادگی. مثل خود من، پرنس جان، که می دانم افسردگی دارم، آن هم از نوع PTSD، اما با آن کنار آمدم، و مثل آب و هوا درباره اش حرف می زنم. و سهمی برای اش در زندگی ام گذاشته ام.

پنهان اش نمی کنم و ترجیح می دهم مثل بعضی ها نقش یک دلقک خندان را بازی نکنم تا بقیه فکر کنند همه چیز عالی است و خیلی روبراه ام. با واقعیت کنار آمدن ارزشمند است.

وقتی من افسرده ام، مهمترین چیز آن وقت می شود این که با وجود این مساله، چطور از زندگی ام لذت ببرم، راه مخفی ها را پیدا کنم. یعنی با بیماری ام بجنگم. وقتی یک جنگنده بشوید دیگر از معرفی دشمن خودتان خجالت نمی کشید. بلکه هر روز آن را به مبارزه می طلبید و از پیروزی های تان لذت می برید.