موفقیت

داشتم فکر می کردم که در جهان اول که هوشمندی مهمترین عامل موفقیت های در سطح جهانی یا ملی است، یک یا مجموعه ای دانشمند تیزهوش می تواند ابزار عمل یک سیاستمدار هوشمند بشود، یا یک سرمایه گذار هوشمند. همان قدر که یک هنرمند تیزهوش کارمند یک مدیر هنری هوشمند.

در چنین دنیایی، گاهی اکثر شاگردان ممتاز کامپیوتر هاروارد و استنفورد می شوند کارمندان استیوجابزی که دانشگاه را رها کرده و یا دانشجویان نخبه معماری دانشگاه های طراحی دنیا، آرزو دارند دستیاران و کارمندان شرکت خانوادگی – معماری “زاها” باشند، خانواده ای که هنرشان تشخیص موقعیت های خاص معماری است.

هوشمندی کمتر قدرت یافتن راه حل، اما بیشتر قدرت طرح مساله های جدید است. هوشمندی توان شنا کردن در اطلاعات و رمزیابی نیست، در جلوگیری از گمراهی و تلف شدن وقت و زمانی است که دنیای اطلاعات برای تصمیم گیری ها ایجاد می کند، یعنی معجزه خلاصه کردن، طبقه بندی کردن، ساده کردن.

انسان هوشمند کمیاب است، گران است، تربیت شده است، او در حالی به خط پایان رسیده، که اکثریت برای باهوش نشان دادن شان هنوز پشت خط آغاز، در حال گرم کردن و نوشیدن آب معدنی های شان هستند. شاید ژنتیک تصادفا، شما را باهوش کند، اما هیچ تصادفی در هوشمند شدن تان نقش نخواهد داشت.