خاطرم هست، قبل ترها، وقتی که در تهران زندگی می کردم؛ یک باشگاه پینت بال بود در مسیر بام تهران که با بچه های موسیقی و فیلم ساز پنج شنبه ها جمع می شدیم و می رفتیم آنجا. شاید هنور هم باشد. پینت بال را البته خیلی ها می دانند، شبیه سازی جنگی کوچک اما با توپ های رنگی ساچمه ای در قالب دو تیم است.
من یک دوستی داشتم، پسر، که این چون از ما خیلی بزرگتر بود (هم سن و هم قد) می گفت من فرمانده باشم. ما ده نفر هم همدیگر را نگاه می کردیم و می گفتیم خوب باشد، شما فرمانده باش.
بعد جنگ فرضی که شروع می شد؛ ایشان داد می زد تو برو آن ور، تو بیا این پشت، تو برو سر آن تپه، تو..، تو…، تو…، من هم همین جا می مانم و همه را پوشش می دهم. خوب پشت حرف های اش هیچ استراتژی نبود و فقط عین یک رئیس قبیله سرخپوست ها که قبل اش در خیمه اش علف زده باشد بالا و پایین می پرید و تهیج پرت و پلا می کرد. بزرگ قبیله را هم باید حرف اش را گوش کرد دیگر!
خوب ما از اول اش آخرش را حدس می زدیم که قرار است همه پول های مان به هدر برود و یکی یکی شهید رنگی بشویم. و هرکس تیر می خورد طبیعتا از بازی باید می رفت بیرون. خلاصه، تک تک ما توسط صدها گلوله رنگی تیم رقیب که خیلی درد هم داشت با هر تغییر جا سوراخ سوراخ می شدیم و این فرمانده ما عین یک گونی برنج طارم کپک زده آن پشت می نشست و هیچ غلطی نمی کرد تا هم تیرهای اش تمام نشود، هم فرمانده بماند!
آخرش چه می شد؟ تنها که می ماند، ده نفر دشمن می ریختند سرش و آنقدر تیرش می زدند که تا ورودی مسیر پیاده روی بام تهران، مردم رهگذر فریادهای خروس وار او را می شنیدند! این داستان هربارمان بود. هربار که می گویم دقیقا یعنی هربار تا یک زمانی. پول جمع می کردیم می رفتیم پینت بال، به خاطر این آقا کبود و سوراخ بر می گشتیم خانه و رو به قبله کل جمعه را استراحت می کردیم.
احترام گذاشتن به بزرگتر خوب است، این بخشی از فرهنگ ما ایرانیان است، اما تجربه من نه تنها از این بازی، که از مسایل واقعی زندگی می گوید احترام به بزرگتر واجب است تا زمانی که به قیمت سوراخ سوراخ نشدن روح یا جسم تان تمام شود. خاصه وقتی می خواهیم در زندگی مان وارد رقابت ها یا تصمیم گیری هایی شویم که بزرگترهای خانواده یا فامیل بدون استراتژی تنها دستور می دهند و انتظارات ناشی از جایگاه شان دارند. خیال می کنم “بزرگتر” بودن، همیشه به معنی دوراندیش تر بودن و هوشمندتر بودن نیست.