یکی از خصوصیات جالب عده نه چندان کم از ایرانی های داخل لس آنجلس، این است که به محض این که به شرایط مالی خوبی برسند، سراغ خرید مرسیدس بنز و بی ام دبلیو می روند، نه مدل دیگری از اتومبیل ها. حتی اگر خانه درست و حسابی نداشته باشند، حتی اگر هنوز اولویت های بالاتری (از لحاظ منطقی) برای خرید داشته باشند.
خوب در آمریکا شما با ۲-۳ هزار دلار پیش پرداخت و ماهی ۲۰۰ دلار می تواند به راحتی این مدل های Economy از این ماشین ها را بخرید اگر کریدیت بانکی خوبی داشته باشید. اصولا اگر این دو مدل اتومبیل را در لس آنجلس آمار بگیرید قویا حدس می زنم ۸۰ درصد سرنشین هایش یا ایرانی اند، یا کره ای اند یا روس و ارمنی. هر سه هم به یک دلیل مشترک سراغ این دو برند می روند. این که در کشورهای شان احتمالا سوار شدن به این اتومبیل ها نوع خاصی از کلاس اجتماعی و طبقه بالاتر محسوب می شده است.
پس یکی از ایده های پس ذهن شان شاید این بوده که به اولین شرایط خوبی که برسم یک مرسیدس بنز بخرم. من بارها یک روس یا ایرانی را دیده ام که نهارش را از فست فود ارزان قیمت تهیه می کرده است، اما وقتی موقع رفتن به سمت پارکینگ دکمه ریموت اتومبیل اش را فشار می داده چراغ های یک مرسیدس بنز مدل بالا روشن و خاموش می شده است. خوب، خیال می کنم قاعده این است که شما در هر طبقه اجتماعی هستید، سبک زندگی تان متعلق به همان طبقه باشد، نه یک بخش خاص اش. یعنی خیلی جالب نیست کفش چرم ایتالیایی بپوشید و اما تنبان مامان دوز آبی چهارخونه ای پای تان باشد و یک رکابی هم تن تان.
به نظر می آید در اصل برخی از آن ها علاقه دارند “کلاس اجتماعی” خود را در نظر Public اول از طریق برند اتومبیل بالا ببرند این را به عنوان اولین موفقیت ناشی از مهاجرت نشان بدهند، هرچند وقتی وارد خانه های شان می شوید می بینید حتی دو کلاس اجتماعی پایین تر دارند زندگی می کنند و می خورند و تفریح می کنند. به عبارت ساده تر، برای برخی ایرانیان مهاجر در لس انجلس، “برند اتومبیل” یک موضوع حیاتی است. حال این اشکالی دارد؟ البته که نه. آزادی خرید همانقدر طبیعی است که آزادی بیان. اما اصولا انسان ها با شیوه ها و اولویت بندی های خریدهای شان، چیزهای زیادی درباره خودشان به ما می گویند.