داشتم با خودم فکر می کردم که چرا ما ایرانی ها تقریبا خیلی از رفتارها و واکنش های اجتماعی مان سیاست زده است. یعنی یک جورهایی حتما می خواهیم ایده و نظر سیاسی مان را مثل جعفری خیارشور بچپانیم داخل هنرمان، رمان مان، سخنرانی مان، فیلم مان، نوشته مان، اعتراض مان و خواسته های اجتماعی مان.
به نظرم یکی از نشانه های جامعه توسعه یافته این است که از دام سیاسی کردن همه چیز بیرون بیاید و یاد بگیرد از داخل جاکلیدی سیاست به همه چیز نگاه نکند تا وقت باقیمانده اش برای پیشرفت را هم با این رویکرد عقب مانده به هدر ندهد.
یکی ازاین مهمترین چیزها، حقوق زنان. خیلی برایم جالب است که در ایران، بازخواهی حقوق زنان، بیشتر یک خواسته ای است که اکثریت از حکومت دارند، نه از مردهای داخل کوچه و بازار آن جامعه. حقوق زنان آنقدر سیاسی شده، که مرد پرت زن نفهم هم برای رعایت ژست سیاسی اش همراه با زن ها به دنبال حقوق زنان می ایستد و حکومت را نقد می کند. این یک کاریکاتور اجتماعی نیست؟
و یکی نیست بگوید در جامعه ای که خیلی از آرتیستها و روشنفکر ها و نویسنده ها و فعال حقوق بشرهای مردش نوبت زندگی خودشان که بشود، آن پشت، “ح” حقوق زن را هم رعایت نمی کنند و زنان جامعه هم این را می دانند، چرا همان زنان به جای رفتن به سراغ شعبه اصلی مشکل که اصلاح و بهبود فرهنگ نزدیک ترین مرد به خودشان است، می خواهند یک حکومت بیاید با “تصمیم سیاسی” یک مشکل عمیقا “فرهنگی” را حل کند.
حداقل از باور من، مشکل اصلی نادیده گرفته شدن حقوق زنان ایران، این چند هزارنفر افراد تشکیل دهنده حکومت نیستند، بیشتر اغلب ما ۴۰-۵۰ میلیون مردانی هستیم که روزنامه فروشیم، قصاب ایم، معلمیم، راننده تاکسی هستیم، استاد دانشگاهیم، وکیل ایم، تراشکاریم، دانشجوییم و .. اما فکر می کنیم حقوق زن فقط یک خواسته شیک سیاسی است که باید از ما بهتران برای زنان بیاورند و به ما مربوط نیست.
وقتی در بطن جامعه فرهنگ رفتار و شیوه فهم شخصیت زن ناقص است، چه ارتباطی با اولویت دادنش به سیاست دارد؟ چه ارتباطی به دیپلمات ها دارد؟ اغلب مردهای ایرانی اگر حکومت پهلوی و قاجار و تزار روس و کمونیزم هم بر ایران حکومت می کرد با همین خودخواهی های خاص خودشان با زن برخورد می کردند. آن وقت باید رعایت کامل حقوق زن را از تزار روس می طلبیدیم؟ بهتر است در این زمینه ها وقت مان را با سیاسی بازی هدر ندهیم و حداقل به فکر نسل بعدی باشیم. گره کور فرهنگی، هیچ وقت با دندان سیاست گشوده نمی شود.