برداشت اول
با نگاهی میانگین؛ ایرانی ها بسیار بیشتر از آمریکایی ها اهل استفاده از عطر هستند. ایرانی ها با حوصله تر از آمریکایی ها اصول بهداشتی را رعایت می کنند. انسان های تمیزتری در خانه هستند، حتی به طور متوسط، افراد خوش پوش تری محسوب می شوند. این ادعایِ من احتمالا برخلاف باور آن هایی است که در امریکا هنوز یا مدت زیادی زندگی نکرده اند.
برداشت دوم
اگر به سینمایِ نُرمِ هالیوود نگاه کنید؛ اغلب، آمریکایی ها را انسان هایی شیک پوش، اهل نظافت، اهل ست کردن لباس و از همه مهمتر با لایف استایلی مدرن یا Luxury نشان می دهند. آیا واقعا این گونه است؟ البته که نه. این با کمی اغماض وارونه تصویری است که سینمای ایران “طبق عادت” از مردم ایران به جهان نشان می دهد. آنچه از ما دیده می شود در جشنواره ها و سینماها، بیشتر مردمی بدپوش، با خانه های بهم ریخته، و تنبل در رعایت بهداشت است.
دو دوست آمریکایی من به اولین Culture Shock ای که درباره ایرانیان پس از سفر به این کشور برخورده اند این بوده که حدس نمی زده اند ایرانیان در این سطح از تفریح، خوش لباسی، خوش رویی و نظافت باشند. در هر حال، کارگردانان سینمای ایران کمتر این دغدغه را داشته اند که تصویری مثبت ودلربا از دغدغه ها یا سبکِ زندگی ایرانیان به جهان عرضه کنند. امیدوارم به چرای آن فکر کنید.
برداشت آخر
قانون گذاران آمریکا اما این روزها دوباره بر روی آزادی پوشش دست گذاشته اند. استفاده از عطر، برای مردم این کشور، یک نوع پوشش رایحه ای محسوب می شود. به همین سبب از فعل Wear برای آن استفاده می کنند.
مردم آمریکا، اصولا خیلی طرفدار استفاده از پرفیوم نیستند. به ندرت و در میهمانی های خاص از عطر استفاده می کنند. اینجا عرف است که شما در دانشگاه و محل کار تا جایی ممکن پرفیوم تند نپوشید یا از رایحه های بسیار سبک یا لوسیون های خوشبو کننده استفاده کنید. این بخشی از احترام به حریم بویایی اطرافیان است. به عبارت ساده تر، همه مجبور نیستند بوی مورد علاقه شما را، ناخودآگاه بو کنند!
یکی از معروف ترین پرونده ها در این زمینه، در سال ۲۰۱۲، پرونده کارمند یک شرکت مخابراتی بود. این خانم معترض به همکارانش بود. آن ها به مقدار زیاد از پرفیوم استفاده می کردند. به خاطر آلرژی، درخواست او این بود تا هیئت مدیره با تصویب قانونی داخلی شرکت را Fragrance-free workplace کند.
این کارمند معتقد بود این که شرکت اجازه دهد هرکس در محل کار عطرخودش را با هر سطح از تندی و پخش بو استفاده کند، تجاوز به حریم بویایی دیگران است. وکیل این خانم در دادگاه مثالی آورد. این مانند این است که کسی موسیقی خودش را بلند کند، و حق کار کردن در سکوت را برای دیگری بگیرد؛ سبب آلودگی صوتی شود.
آن زمان دادگاه حکم به دورکاری داد. کارمند بازنده شد. وضعِ بدتر این که با مخالفت آن خانم با دورکاری، و بازگشتش به محل کار، کارمندان برای مقابله به مثل حتی پرفیوم های تند ژاپنی (Japanese Cherry Blossom) و عطرهای عودی عربی استفاده کردند. بعد از آن مدت ها در رسانه ها این بحث مطرح بود که آیا این که یک فرد به هر مقدار که می خواهد به خود پرفیوم بزند، جزو آزادی های پوشش اوست، یا می تواند تجاوز به حقوق بویایی دیگران محسوب شود؟
می دانم امروزه بعضی شرکت ها Scent-free workplaces هستند. مانند استودیوی معماری که درآن کار می کنم. کارمندان آن علاوه بر ممنوعیت سیگار در محل کار، حق ندارند از عطرهای تند استفاده کنند. برخی شرکت های مهم مانند اوبر نیز از این قانون پیروی می کنند. پلیس های شهر پورتلند آمریکا در صورت استفاده از پرفیوم حتی اخراج می شوند.
قانون حمایت از معلولان (ADA) در آمریکا در حال تلاش برای ممنوع کردن استفاده از پرفیوم در محل کار در سراسر این کشور است. حدود ۵۰ میلیون آمریکایی به هر نوع بوی پرفیوم یا اسانس های قوی حساسیت دارند و این می تواند آن ها را حتی دچار تنگی نفس و میگرن شدید کند. از این رو، آلودگی رایحه، مثل آلودگی صوتی در حال مورد توجه قرار گرفتن در کشورهای پیشرفته است. همین طور کمپانی های بهداشتی در حال ایجاد استانداردهایی برای مشخص کردن میزان پخش (Projection) بوی عطرهای خود هستند تا مشتری قبل از خرید از آن اطلاع پیدا کند.
جالب است که بعضی شرکت ها به خاطر Fragrance policy که دارند، اگر فرد مصاحبه کننده بیش از اندازه بوی عطر بدهد او را در مصاحبه رد می کنند. نهایت این که در آمریکا استفاده زیاد از عطر نوعی بی ادبی و ورود به حریم بویایی دیگران محسوب می شود. از این رو، خاصه در قرارهای کاری یا مصاحبه های کاری در این کشور سعی کنید بیشتر از یک puff، آن هم یک ساعت پیش از رسیدن به محل، از عطر استفاده نکنید. لبخند