توضیحی کلی درباره تمدید ۱۰ ساله تحریم های ایران فکر می کنم لازم است بدهم. این لایحه ها این گونه تبدیل به قانون می شوند که اول می بایست بعد از انقضا دوباره نویسی شوند. می برند در کمیته های مجلسین و کمی بالا و پایین اش می کنند. اینجا می گویند به آن Bill is drafted. لایحه همان Bill است. در مرحله بعد می رود تا دوسوم کنگره به آن رای مثبت بدهد. یعنی ارائه می شود به صحن برای رای گیری، اصطلاحا به آن می گویند Floor Action . بعد لایحه یا Bill وارد مجلس سنا می شود. آنجا هم باید دو سوم نمایندگان سنا به آن رای مثبت بدهد. درباره لایحه این تحریم ده ساله، تا اینجا هم دمکرات ها و هم جمهوری خواه ها با عددی بیشتر از دو سوم به آن رای مثبت داده اند. یعنی اصطلاحا Bill Called Up آن موفق بوده است. البته این استقبال فارغ از لابی ها و شرایط سیاسی، یک دلیل پشت پرده دارد که ایرانی ها و تحلیل گرهای ایرانی اکثرا نمی دانند. خواهم گفت.
بعد از آن Bill به کاخ سفید ارسال می شود تا با امضای رئیس جمهور مجددا تبدیل به قانون شود. اصطلاحا می گویند Introduced in House. . آقای اوباما ۱۰ روز وقت دارد که امضا نماید، یا که وتو کند. خوب؟ اگر امضا کند که ما هم تعجبی نکرده ایم، اگر وتو کند نماینده ها دو راه دارند. یا دوباره به آن رای بدهند و آقای پرزیدنت اوباما هم هیچ کاری نمی تواند بکند و مستقیما قانون می شود که به آن می گویند Vote to Override. یا برای درگیر نشدن، احتمالا طرح را نگاه خواهند داشت تا ژانویه که آقای ترامپ بیاید. دوباره آن را به کاخ سفید می فرستند. در آن صورت آقای ترامپ آن را امضا می کند؟ قابل پیش بینی نیست. ممکن است از آن برای فشار و معامله با تهران استفاده کند. این تحریم ها، بیشتر تحریم های موشکی و حقوق بشری است و خیلی از آن ها عمر ۳۵ ساله دارند و دلیل اش به عنوان نمونه حتی اشغال سفارت نیز بوده است. اما آن داستان پشت پرده چه هست؟
یکی از بهترین زمان هایی که نماینده ها و سناتورها می توانند برای ایالت ها و شهرهای شان امکانات و بودجه بگیرند و در اثرش محبوب شوند و در نتیجه دوباره رای بیاورند، وقتی است که یک قانون بزرگ قرار است تصویب شود. آن ها این امتیازها را به اصطلاح خودمانی مان می چسبانند به بدنه این Bill. این طور احتمال تصویب شان خیلی بالاتر است چون یک قانون قوی تر به عنوان قانون مادر دارد. مثلا نماینده جمهوری خواه ایالت تنسی، تقاضای یک بودجه برای بیمارستان یا اتوبان مهم را می چسباند به گوشه بدنه این لایحه تحریم ایران، اگر تحریم ایران توسط رئیس جمهور امضا شود، کل Bill با مخلفات اش توسط کاخ سفید تایید شده است و منافع این تصویب شامل حوزه رای گیری او می شود. او دیگر برای اش مهم نیست چه بر سر مردم ایران می آید، برای اش مهم است مردم حوزه خودش چه بهره ای می برند.
حال فکر کنید اگر نماینده های زیادی از این مساله نفع ببرند، چرا باید این قبیل لایحه ها خیلی طرفدار داشته باشند. در اصل، گاهی آن ها لزوما دشمن ایران نیستند، فکر نفع حوزه خودشان هستند برای استفاده از این فرصت ها. تحریم های علیه کوبا که حوزه نمایندگان را کلا آباد کرده است در طول دهه های اخیر. بعدها درباره نظام بودجه بندی خواهم نوشت در آمریکا.درهر حال، مطمئن باشید کم نیستند در میان آن نماینده ها افرادی که جای ایران را روی نقشه نمی دانند اما ایران را یک تهدید جهانی می دانند برای تصویب چنین لوایحی. حتی این اتفاق هم رخ داده است که یک موقعی نماینده ای نتوانسته است امتیازی به این لایحه بچسباند یا به خاطر دمکرات بودن اش نخواسته است با جمهوری خواه ها رای مثبت بدهد، اما دولت ریاض آمده گفته در ایالت ات سرمایه گذاری می کنم، اما شما رای موافق بدهید. این ها از لابی های خیلی ابتدایی در مجلسین آمریکاست بر علیه ایران.