سکانس اول – غرور و جهل شاید یکی از بزرگترین درس‌های این بحران، فهمِ این واقعیت است که هنوز “طبیعت” می‌تواند بزرگترین و کشنده‌ترین دشمنِ انسان باشد. یک حمله ویروسی درست مثل تانک در حال رد شدن از روی نقشه جغرافیا است! قوی‌تر از هر ارتشی، قدرتمند‌تر از دعاهای…
یک خاطره از کودکی اولین وحشت بزرگ در زندگی من و البته برادرم مربوط به ۷ یا ۶ سالگی‌مان بود. زمانی که در یک سفرِ کوتاه اما پرحادثه از شیکاگو به کویت و بعد با کمک یک تاجر میوه با لنج به ایران آمدیم تا پدر را ببینیم. پدر ماه‌ها…
زاویه اول می‌خواهم درباره عشق بنویسم. کوتاه. شاید با صراحت بیشتر. من وقتی کودک بودم، کودک که نه، کمی بزرگتر، نهایت مفهومِ عشق را بوسیدن لب‌های دختری می‌دیدم که می‌توانستم دوستش بدارم. مثلا اَوانی که ۵ ساله بودم. ۱۰ ساله که شدم، به آن بوسه، لمسِ تن و شانه کردن…
در نوشته قبلی تا اینجا پیش رفتیم که دوره‌های روابط عاطفی در ایران را به سه دوره‌ی مهم و بامزه تاریخی تقسیم کردیم و اشاره شد که داخل هر کدام‌اش چند سال از عمر نسل ما دهه۵۰ای‌ها و ۶۰ای ها کم شد و درست وقتی به چهارراهِ عصر مدرنیزم روابط…
آنچه می‌نویسم نه خیلی براساس تجربه‌های دیگران که شنیده‌ام، که روی پاره‌خطِ تجربه‌های خصوصی‌ام است. می‌دانم که هیچ تحلیلی تعمیم دادنی نیست، می‌دانم که به اندازه انسان‌های روی کره‌ی زمین الگوهای رفتاری متنوع داریم، و البته مُشرفم که هر نگاه تحلیلی روی رفتارهای انسانی می‌تواند از نسلی به نسلی دیگر…
زن شرقی، زنی تنها زیبا نیست، در او روحی روان است آمده از یک پیچیدگی پنهان در نگاه، در صدا، در حتی لبخند. هرچقدر زنِ قدرتمندِ بزرگ شده در غرب را ساده و بی‌آلایش دیدم، زن قدرتمند شرقی را چون قالی استادانه‌ای دیدم پر از نقش و نگار، از رنگ‌هایی…
برداشت اول – قدم زدن در مه ضرب المثل ها و جمله – قصارهای ملت ها را که از دور با تلسکوپ نگاه کنیم، جزئیات مهمی دستگیرمان می شود. آمریکایی های مدرن ضرب المثل های پیش و پا افتاده ای دارند و به جایش اما جمله – قصارهای عمیقی دارند.…
از خاطرات بامزه ام از تهران در سال هایی که در ایران زندگی می کردم، مکالمه جالبی بود که یک روز با یک راننده تاکسی داشتم. بحث کباب و آبگوشت شد و اعترافم به این که از آبگوشت متنفرم و اما در مقابل عاشق کله پاچه ام. از آنجا که…
تا سال ها، من دلباخته بوی After Shave های پدر بودم. یک رایحه شیکِ اَلکُلیِ تلخ و تیز که بعد از هر اصلاح از آن استفاده می کردند و مرا یاد فیلم “دیدار در کازابلانکا” و شخصیت ریک (با بازی همفری بوگارت) می انداخت. کاراکتر این رایحه، یادآور یک مرد…
این متن را برای کاوه مدنی‌ها می‌نویسم. برای همه هم نسل‌های خودم، که فارغ از سمت و سوی سیاسی، فارغ از این بازی‌های آلوده به منفعت طلبی، دل‌شان عمیقا و بی‌چشم داشت برای مردم و آینده سرزمین‌شان می‌تپد. برای همه دانشمندها و اندیشمندهای جوانی که حاضرند یک زندگی مرفه، آسوده…