قلم رنجه

تلفن را که قطع کرد، سرم سوت می‌کشید. خودم را به آشپزخانه رساندم و شیر و قهوه‌ای نیم‌بند برای خودم گرم کردم تا حالم بهتر شود. بحث خوبی بود. خوب تمام نشد اما. شاید تقصیر من بود. این روزها رک بودن‌ام برای خیلی‌ها آزاردهنده شده. خوب واقعیتش به نظرم اغلبِ…

امروز ۲۳ دسامبر ۲۰۱۹ است. روزهایی آفتابی، یا که نیمه‌ابری، نه فقط در آسمان لُس‌اَنجلس، که در این ۴۰۹ ساعتِ آخر زندگی‌ام. ۱۷ روز و شب از لحظه‌ای که متوجه شدم مادر به سرطان مبتلا هستند می‌گذرد. ۱۷ روزی که هرچند خواستم به کمک قرص و داروهای آرامبخش و تماس…

امروز در وقتِ رانندگی به سمت شرکتِ یک مشتری در سانتامونیکا (Santa Monica)، که قرار بود برای طراحی رستوران‌های‌شان از طرف استودیویی که برای آن‌ها کار می‌کنم جلسه‌ای کوتاه داشته باشم، به این فکر می‌کردم وقتی به ایران آمدیم برای زندگی، حدود سال‌های ۷۵، من با چه Cross Cultureهای ریز…

بعد از رفتن مادربزرگ، تنها کسی که نشانه‌هایی از او را در صورت و رفتارش می‌دیدم مادر بود. هنوز هم هست. خیال من این بود تا سال‌های زیادی می‌توانم با ساعت‌ها نگاه‌کردن به حرف‌زدن و ایستادن و گوش‌‌سپردن به مادر سایه سنگین نبودن مادربزرگ را کم رنگ کنم. اما خوب……

نزدیک به ۱۶ سال پیش که با نام رضا لیموترش شروع به نوشتن برای فارسی زبان‌ها کردم، در وبلاگ‌هایی که هنوز امکان و ساختار فارسی نوشتن در آن‌ها چون امروز نبود و به سختی می‌شد شکیل و راست‌چین نوشت، مطلبی نوشتم درباره این که چرا تصمیم گرفتم برای هم سن…

امروز سه شنبه است. برابر با ۲۴ آوریل ۲۰۱۸. و این یکی مانده به آخرین قلم‌رنجه است. یکی مانده به آخرین قصه از حرف زدن‌های خودم با خودم، اما بلند بلند. احساس آدمی را دارم که می‌خواهد سوار بالنش بشود. از زمین فاصله بگیرد و برود آن بالاهایی که خودش…

سال ها پیش در آمریکا به دنیا آمدم. چقدر در آن نقش داشتم؟ تقریبا هیچ. خوب یا بد، تنها یک بختِ محض. پدر و مادر آن سال ها در ایالات متحده پزشکی تدریس می کردند. اما اگر چندسال بعد در سفر کوتاه شان به ایران و خوزستان به دنیا می…

از نیویورک برگشته ام. سفری هیجان انگیز که حس لذت بخشِ کنار خانواده بودن، خاصه پدر را دوباره بعد از سال ها درونم شخم زد. بیدار کرد. برای نوروز اما من و مادر و برادر تنها بودیم؛ در لس آنجلس. تا جایی که به ذهن ام می آید از گذشته،…