این نوشته نقدی بر رفتار اجتماعی جامعه‌ی معماری ایران است. بر کنشگریِ معیوب و ناپخته‌اش در طول ۱۴۴ روز سرکوبِ بی‌امان، دستگیری و شکنجه‌ی معترضان جنبش “زن، زندگی، آزادی”. این نوشته، اعتراضی به جامعه‌ی روشنفکر و اسیر خودشیفتگی است که هرچند در “روزهای آرام” همیشه انبوهی از تحلیل‌های خودش را…
همیشه این‌طور فکر کرده‌ام که “ماجراجوییِ احساسی “، خاصه آگاهانه‌اش، نه ساده‌لوحانه در آن گرفتار شدن‌اش، لذتی ابدی است در زندگی که دو دسته انسان آن را هرگز بنا ندارند تجربه کنند. آنی که از خطر کردن در احساس‌ورزی هراس دارد و ترجیح می‌دهد در مسیری صاف و خالی از…
برداشت اول؛ نقد معماری در امریکا شاید افراد کمی می‌دانند جایزه پولیتزر، معتبرترین جایزه گزارش و مقاله نویسی در حیطه‌ی ادبیات و موسیقی و هنر در امریکا، یک اسکار ژورنالیستی برای خودش محسوب می‌شود. جایزه‌ای درخشان در جامعه ادبی این کشور که گاهی به معمارانی تعلق می‌گیرد که علی‌رغم این…
بعد از رفتن مادربزرگ، تنها کسی که نشانه‌هایی از او را در صورت و رفتارش می‌دیدم مادر بود. هنوز هم هست. خیال من این بود تا سال‌های زیادی می‌توانم با ساعت‌ها نگاه‌کردن به حرف‌زدن و ایستادن و گوش‌‌سپردن به مادر سایه سنگین نبودن مادربزرگ را کم رنگ کنم. اما خوب……
یکی از علامت سئوال هایی که در ذهن دانشجویان معماری ایران پیرامون جایگاه این رشته در آمریکا وجود دارد احتمالا این است که تا چه حد فرآیند انتخاب دانشجو و تربیت او توسط مدرسه های معماری ایالات متحده با دیگر کشورها متفاوت است؟ اگر بخواهم صریح و کلی گو…
احتمالا وقتی ۳۷۰ سال پیش در فرانسه، دپارتمان مشهور معماری Académie royale d’architecture در École des Beaux-Arts افتتاح شد، کمتر کسی فکر می کرد این مدرسه پدربزرگِ آموزش مدرن معماری در آمریکا باشد. اساسِ آموزش آکادمیک معماری در ایالات متحده متاثر از روش آموزشِ Beaux-Arts است. بطوری که وقتی درس…